Yoğun iş temposu sebebiyle bir müddettir ayrı kaldığım çok sevgili blogumuza tekrar dönmenin mutluluğunu kutlamaktayım düğünlerle derneklerle. Yazmadığım dönemde önemli gelişmeler oldu elbette. Kısa bir şekilde özet geçmek gerekirse, milli takımlar düzeyinde kaderimiz bilic'in ellerinde, avrupa futbolunda gidişat bayern'in ellerinde, ingiltere'de durum city'nin ellerinde gözükmekte.
Az evvel biten karşılaşma üzerine birkaç yorum getirme hevesindeyim.
Old Trafford'da büyük derbi günüydü bugün...Eski sevgilim City, giderek Wenger(?)leşen Ferguson'un takımına konuk oldu ve United'in Gunners'a yaşattığı ızdırabı, City'de United'a yaşattı.
Ferguson'un başarılarla dolu kariyerine eklenen büyük bir kara leke olarak sonuçlandı maç.
City tam 6 gol bıraktı United ağlarına.
4. golden sonra Devils taraftarını ilk kez bu kadar çaresiz, üzgün, ne yapacağını bilemez halde gördüm.
Takıma yaşattığı sayısız başarıdan ötürü Ferguson'a tepki gösteremediler. Giden onca yıldıza rağmen istikrarlı bir görüntü sergileyen ve hep kafaya oynayan futbolcularını da ıslıklamadılar. 6. golden sonra sessiz sedasız, tepkisiz ve üzgün bir şekilde evlerinin yolunu tuttular. Ancak sessiz kalmalarına rağmen staddaki olumsuz duruma yüz ifadeleri ile bir tepki koydular sanki.
Mancini'nin kazandığı büyük zaferin ardından Ferguson ile tokalaştığı an oyunun en dramatik ve aslında düşündürücü anlarından biriydi.
Senelerdir taraftarın direndiği, takımın karakterini kaybetmemesi için satılmamasını istediği Manchester United klübü, City ile arasındaki ezeli rekabette paranın hezimetine uğradı.
Ferguson'un suratındaki ifade kaybedilen maça değildi aslında, futbolun güzel değerlerinin, rekabetçi yapısının, onurlu mücadelesinin, euro'ya teslim olmasındandı.
Belki de bu yüzden ıslıklamadı United taraftarı takımını. Belki de bu yüzden 6. golden sonra hala stadın 4'te 3'ü hala doluydu. Belki de bu yüzden yıllardır kıskandığım, sevmediğim, başarısızlıklarında mutlu olduğum Manchester United takımı bana bu kadar onurlu gözüktü...
No comments:
Post a Comment